Auteur: admin

Ben van den Dungen is saxofonist. Hij vormde tot 2004 een kwintet met trompettist Jarmo Hoogendijk. Sinds enkele jaren is hij weer terug in de jazz zoals die in de hoogtijdagen van het genre werd uitgeoefend, met zijn eigen Ben van den Dungen Quartet. Daarnaast speelt hij ook sinds 1983 bij Nuevo Manteca, een gezelschap dat aanvankelijk meedeinde in de hausse van de salsaopleving begin jaren ’80, maar gaandeweg zich meer en meer heeft toegelegd op de latin jazz. Verder is hij met Tanya Schaap een van de oprichters van Tango Extremo, een groep die zich toelegt op het muzikaal hertalen van bekend klassiek, film- en poprepertoire in diverse Latijns-Amerikaanse stijlen (waaronder dus de tango).

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op

Ben van den Dungen geeft al sinds begin jaren ’90 les in saxofoon op de jazzafdeling van het Codarts conservatorium Rotterdam. In 1988 studeerde hij cum laude af aan het Haags conservatorium, waar hij een van de eerste leerlingen was van de toen net opgerichte jazzafdeling. Sinds hij begin jaren ’80 de saxofoon oppakte heeft hij meer dan 5000 optredens gegeven in diverse bands en op talloze podia over de gehele wereld. Daarbij heeft hij begin van deze eeuw enkele jaren deels in India doorgebracht om daar zanglessen te volgen en tegelijkertijd een studie te maken van de Indiase muziek. Anders dan West-Europese muziek of de Afrikaanse muziek is deze niet geënt op harmonieën of ritme, maar op vaste patronen en herhaling.

Jarmo Hoogendijk en Ben van den Dungen

Ben van den Dungen is een liefhebber van de jazz zoals die in de jaren ’50 en ’60 werd gemaakt. Een periode uit de jazz waar wat hem betreft tegenwoordig veel te weinig aandacht aan wordt besteed. Toch wist hij, tot 2004 met trompettist Jarmo Hoogendijk, juist met deze jazz vele harten te stelen. Midden jaren ’80 won het Jarmo Hoogendijk Quintet al het NOS Jazz Festival Concours, om vervolgens jarenlang met hun muziek op te treden op podia in binnen- en buitenland. Volharding in promotie en boekingen vormden mede de grondslag voor dit succes.
Toen Hoogendijk na een mislukte operatie niet meer kon optreden, viel het kwintet uiteen en brak voor wat betreft de hoogtijdagenjazz een rustiger periode aan. Het was een periode waarin Ben van den Dungen onder andere naar India reisde om daar zanglessen te nemen bij de bekende Indiase zangeres Dhanashree. Van den Dungen leerde daar ontzettend veel over de manier waarop in die contreien muziek gemaakt wordt; waar de Indiase muzikale tradities op gestoeld zijn.
Enkele jaren terug begon het bij Ben van den Dungen toch weer te kriebelen en besloot hij zich weer te storten op zijn lievelingsperiode uit de jazz. Samen met bassist Marius Beets, pianist Miguel Rodriguez en drummer Gijs Dijkhuizen richt hij het Ben van den Dungen Quartet op.

Druk programma

Met zijn Ben van den Dungen Quartet treedt hij regelmatig op; in mei stond het viertal nog zeven dagen lang in een bekende jazzclub in Madrid. Van deze optredens zijn overigens ook opnames gemaakt, de opvolger van studioalbum Ciao City zal dus hoogstwaarschijnlijk een live-plaat met DVD zijn, te verwachten in de loop van deze zomer. Naast optredens met zijn eigen kwartet staat Ben van den Dungen het komende jaar geregeld op de planken met zeer uiteenlopende projecten.
Met Tango Extremo is de afgelopen tijd hard gewerkt aan het nieuwe programma Los Maestros de la Habana, een ode aan de Cubaanse muziek. Met diezelfde groep muzikanten bijten ze zich volgend jaar ook weer vast in hun indrukwekkende interpretatie van J.S. Bachs Mattheus Passie, onder andere met Jan Rot en Pearl Jozefzoon.

Nueva Manteca – Crime

De groep Nueva Manteca tourt momenteel met het programma Crime, met herinterpretaties van filmmuziek van onder andere Rote en Morricone. De band speelt live muziek, die wordt begeleid door projecties van klassieke filmfragmenten. Dan komt er dit najaar nog een project op de planken van de Vito Brothers. Samen met onder andere trompettist Michael Varekamp, toetsenist Wiboud Burkens en zangeres Ntjam Rosie richten ze zich op de muziek van meesterinnovator Miles Davis.
Om kort te gaan: het tourschema van Ben van den Dungen is goed gevuld. Check ook vooral zijn website voor meer informatie over waar je Van den Dungen live kunt zien spelen.

In deze editie een uitgebreid interview met Van den Dungen, over ondernemendheid in de muziek, improvisatie, arrangeren, de staat van jazz in het huidige muzieklandschap en en passant krijgen we een klein college over “wereldmuziek”.

Robert van der Tol werkt als componist, arrangeur en muzikant voor diverse Nederlandse theatergezelschappen en productiehuizen, waaronder PeerGroup en het Noord-Nederlands toneel. Daarnaast speelt en zingt hij in de theatrale muziekgroep Il Gran Teatro Amaro.

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op

Voor Robert van der Tol is 2014 wederom een jaar met een volle agenda. Hij componeert en arrangeert de muziek voor de nieuwe PeerGroup-voorstelling Circus In Veen. Een voorstelling over een circusfamilie die neerstrijkt in het stadion De Lange Leegte van de failliete voetbalclub SC Veendam. Daarnaast werkt hij met acteur (en oud-voetballer) Rory de Groot aan een nieuwe voorstelling over filosofie en voetbal. Ook staan er een trits aan optredens met de band Il Gran Teatro Amaro gepland. De band is sinds enige tijd weer bij elkaar en in 2013 verscheen er zowaar een nieuw album “Souvenir de Miralles”. In 2014 staan er wederom opnames op de rol.

Progressieve rock en wave
Hoewel zijn huidige werk vooral in het theater te zien is, liggen Robert van der Tols wortels meer in de progressieve rock van de jaren ’70. Zijn eerste bandjes, die hij ondermeer vormde met Robin van Vliet (later: Slagerij van Kampen) waren dan ook meer van de progressieve rock en wave.  In 1980 belandt Robert op het Conservatorium van Zwolle om daar klassiek gitaar te spelen. Daar is hij geen blijvertje, de praktijk lijkt Robert meer te trekken. In 1984 richten Robert van der Tol, Robin van Vliet, Richard Emans, Henk van der Neut en zanger Rob van Zomeren de wave/popgroep Media op. De groep schopt het in de talentenjacht de Grote Prijs van Nederland niet ver; naar verluidt dankzij een gebroken gitaarsnaar strandden ze in de voorronde van de editie van 1985. Desondanks ziet Sony brood in de Brits aandoenende wave. Drie singles volgen, maar geen van de nummers slaat aan. Desondanks een leuke, leerzame tijd met veel touren.

Il gran teatro amaro
In ’88 volgt wederom een periode op het conservatorium, ditmaal in Amsterdam. Robert van der Tol volgt er een opleiding elektrische gitaar bij de sectie Lichte muziek. Hoewel ook deze opleiding voor Robert niet voldoende blijkt te boeien volgt hij er wel zeer interessante lessen bij onder andere Robert Fripp en Fred Frith, twee muzikale helden van Robert. Na zijn periode aan het Amsterdamse conservatorium keert hij weer terug naar Groningen, waar hij bij een optreden kennis maakt met François Regis Cambuzat en Roberta Possamai, die samen net de internationale muziekgroep Il Gran Teatro Amaro hebben opgericht. Het klikt, ook muzikaal, en hij sluit zich aan bij de groep, die radicaal-akoestische muziek speelt. Ofwel: hoe groot de zaal ook is, op het podium geen stekkers (behalve dan voor de verlichting). In de jaren ’90 verzorgt de band diverse internationale tours, vanzelfsprekend ook in Frankrijk en Italië, thuislanden van respectief François-Regis en Roberta. Na het verschijnen van album #3 1995 verlaat de Fransman de groep, waarna de bandbezetting nog diverse bezettingen krijgt.

Zijn lidmaatschap van de groep Il Gran Teatro Amaro leidt Robert van der Tol onmiskenbaar de theaterwereld in. Hij werkt mee aan diverse producties in Groningen, zijn thuisstad. Eerst als muzikant, later ook als arrangeur en componist. In de loop der jaren is dat verder gegroeid en werkt hij samen met diverse theatergroepen, productiehuizen en andere makers. Vanuit zijn kleine huiskamerstudio componeert, arrangeert en neemt hij het werk op, dat tijdens de stukken ook live gebracht wordt. Meer informatie over de huidige projecten en een uitgebreide biografie met video’s is te vinden op zijn webstek. Indrukken van zijn werk voor het NNT en PeerGroup zijn ook te vinden op Robert van der Tols Soundcloudprofiel. Hieronder een set van diverse producties.

Beatrice van der Poel is zangeres en gitariste. In november 2013 verscheen haar derde solo-album onder haar eigen naam, Heelhuids. Het is de opvolger van Hard en hoofd, de plaat die in 2009 van haar hand verscheen. Op Heelhuids staan 12 nummers, waarbij ze schakelt van blues naar soul, waarbij altijd haar voorliefde voor de populaire muziek van de zuidelijke staten van de VS doorklinkt. Negen van de twaalf nummers schreef ze zelf, de andere nummers zijn eigen vertalingen van onder andere Kris Kristofferson en Nick Cave. Voor de plaat werkte ze onder andere samen met Tim Eijmaal, die onder andere de gitaarpartijen, strijkersarrangementen en opnametechniek voor zijn rekening nam. Andere muzikanten die met Beatrice van der Poel meespelen zijn Thijs Vermeulen (basgitaar), Daniël van Dalen (slagwerk) en Sven Figee (toetsen).

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op

Orkater en De Parade

Inmiddels gaat Beatrice van der Poel alweer ruim 15 jaar met diverse theaterprogramma’s langs de Nederlandse theaters en theaterfestivals. In 1998 was dat nog muziektheatergezelschap Orkater in de voorstelling De Formidabele Yankee. Later, in 2004, speelde ze met Wouter Planteijdt, Maarten van Roozendaal en Geert Timmers (alias Bob Fosko) in de muziekshow Niets Dan Rottigheid! op het reizende festival De Parade. Voor deze voorstelling vertolkt ze voor het eerst muziek in de Nederlandse taal, wat voor haar dan nog erg wennen is. Wennen of niet: het zingen in de moerstaal bevalt haar zo goed, dat ze weer aan de slag gaat met eigen materiaal. Ditmaal in het Nederlands. Met een aantal van de muzikanten waarmee ze ook samenwerkte voor de voorstelling op De Parade, werkt ze later ook samen voor de opnames en opvoering van haar solowerk. De eerste theatertour doet ze in 2005, Langzaam Lo(o)s.

BIM-huis, Beeswamp en Many More

De muzikale handel en wandel van Beatrice vangt aan midden jaren ’80. Ze begint in 1984 met enkele vrienden de band ‘Many More’, speciaal om mee te kunnen doen aan de talentenjacht ‘De Grote Prijs van Nederland’. Pardoes belanden ze in de finale en worden tweede, achter Gin on the rocks. Daarna volgt een periode waarin Beatrice van der Poel (op uitnodiging van TC Matics-gitarist Jean-Marie Aerts) veel zang verzorgde voor andere artiesten. Onder hen een trits muzikanten uit de Belgische housescene. Mettertijd raakt ze bekend met muzikanten rond het BIM-huis in Amsterdam. Het BIM-huis is van oudsher een plek waar jazz, en improvisatiemuziek in de brede zin een plek geboden is.

Redelijk veel bekendheid verwerft Beatrice van der Poel midden jaren ’90 als zangeres en gitariste van de band Beeswamp. Die groep richt ze opmede met haar zus Vera van der Poel. Van Beeswamp verschijnt uiteindelijk, tot spijt van velen, maar slechts een album. De langspeler Sweet Sticky Stuff verschijnt in 1996 bij het label Pressure. Het flink groovende album wordt zeer goed ontvangen door de pers. Er verschijnen vier singles van de plaat, maar geen van allen haalt de hitlijsten. In 1997 houdt Beeswamp tot treurnis van velen op te bestaan.

De Hitshow

In deze editie van De platenkast van gaan we in vogelvlucht over het bewandelde muzikale pad. Daarnaast blikken we ook vooruit naar de projecten die nu op de plank liggen. Zo doet ze dit jaar ook weer mee met de Hitshow, een avond in Paradiso. Tijdens de Hitshow betreden diverse bekende Nederlanders uit de muziek en het theater het podium, om klassiekers uit een bepaald genre ten gehore brengen. Een eerdere editie haar op het spoor van Kris Kristofferson’s Help Me Make It Through the Night. Dat optreden leidt uiteindelijk (mede) tot het album Heelhuids, waar haar vertolking van het nummer ook op te vinden is. Ditmaal staat de Hitshow in het teken van discoklassiekers. Dus, wie weet. Raakt ze voor een volgend project geïnspireerd door Donna Summers I Feel Love.

Meer informatie over de speellijst van Beatrice van der Poel en haar solowerk is te vinden op haar website, www.beatricevanderpoel.nl. Daar zijn ook nog diverse fragmenten te beluisteren en muziekvideo’s te zien.

In deze “dubbele” De platenkast van zijn Sietske Morsch en Remi Lauw Tjoan Nio te gast. Ze vormen de spil waar de band Secret Rendezvous om draait. Naast Sietske Morsch op zang en Remi Lauw (gitaar, synthesizers, productie) zijn dat vooral Yori Olijslagers op slagwerk en Ricardo Lekatompessy op basgitaar. Samen scheppen ze heel eigen geluid, een vrijzinnige mix van soul/r&b en elektronica. Je zou het wellicht psychedelisch kunnen noemen, maar soulvol en vrij is het zeker. Een interview bij mooi weer, waar je als luisteraar ook deelgenoot van wordt omdat we de deur hebben opengezet. Schenk jezelf een witbiertje in en geniet van de verhalen en muziek van Secret Rendezvous’ Sietske Morsch en Remi Lauw!

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op

Talkin’ Loud

Secret Rendezvous wordt niet van de ene op de andere dag gevormd. Sietske Morsch en Remi Lauw ontmoeten elkaar op het Codarts Conservatorium in Rotterdam. Remi speelt in een lokaal wat gitaar als Sietske binnenloopt. Ze hoort Remi spelen en merkt direct dat de tekst waar zij al enkele tijd mee rondloopt vrijwel naadloos aansluit op wat hij daar te berde brengt. Daar is de kiem gelegd voor wat later Secret Rendezvous zou worden: Talking Loud. Als Talking Loud nemen Sietske en Remi de EP Come A Little Bit Closer (2007) op, waarop ook bijdragen van Emiel van Rijthoven (toetsen), Salle de Jonge (drums) en DJ Vindictiv (skretsj) te horen zijn.

Secret Rendezvous

Sietske verzorgt in die tijd al veel steunzang voor diverse artiesten. Dat zij samen muziek gaan maken kan niet uitblijven. Ze vormen in de loop der jaren diverse bandjes, vooral meer in de richting soul en jazz. In 2010 besluiten ze zich uitsluitend te richten op hun eigen muzikale pad, dat ze bewandelen door geregeld samen te komen, te schrijven, te spelen en op te nemen. In 2011 verschijnt na dit lange zoeken naar de juiste vorm het debuut Paint The Town Red in Europa en Japan. De plaat wordt gevolgd door enkele singles, die niet onopgemerkt blijven. Diverse blogs en radiostations pikken de muziek op en het touren kan beginnen. In 2013 brengen op hun eigen label Sonic Galore ze een EP met enkele remixes uit van materiaal van het debuut, vergezeld van enkele nieuwe nummers (waaronder de single Digital Revolution).

2014: Raise Your Flag

Het wachten is nog even op de tweede plaat van Secret Rendezvous. Als zoethoudertje komt in februari het frisse en opbeurende Raise Your Flag. Daarmee lijkt de groep niet aan kracht te hebben ingeboet. De daarop volgende tijd staat in het teken van veel tryouts van nieuw materiaal en een promotietour voor de single. Dit brengt hen onder andere weer bij Radio 1 en 6. De nieuwe plaat staat in de planning voor 2015.

Sonic Galore

Naast Secret Rendezvous richten Remi Lauw en Sietske Morsch zich ook op andere projecten. Daarbij werken ze veel samen met bevriende muzikanten uit België (Remi is van oorsprong Zeeuw) en Nederland. Ze organiseren twee keer het strandfestival Off the Richter Fest, waar diverse (inter)nationale acts pal aan het Noordzeestrand spelen. Ook brengen ze op hun label Sonic Galore een speciale Valentijnsmixtape uit, met muziek voor de haters (sour) en de liefhebbers van Valentijnsdag. Nog altijd te checken op de Soundcloud van Sonic Galore.
In 2015 wordt de band door hun single Homie. Lover. Friend. opgepikt door zenders als Radio 3FM. Meer informatie over Secret Rendezvous vind je op Facebook en natuurlijk hun eigen website.

Tanya Schaap is violiste bij Tango Extremo, een Nederlands trio en kwintet dat eigen bewerkingen speelt van klassieke -, volks- en popmuziek. De gemene deler van alles is, de naam van de band zegt het al: de (Argentijnse) tango. Is de stijl soms subtiel in het arrangement verwerkt, in het andere nummers spat de tango ervan af. Met haar groep tourde Tanya Schaap al door landen als China, Uruguay, Groenland, Argentinië en Zuid-Korea. In april en mei 2014 staat Tanya Schaap met Tango Extremo, Jan Rot en Pearl Jozefzoon op de planken met een eigentijdse tangobewerking van de Mattheüs Passie van Bach. Een uitdaging van formaat. Naast Tango Extremo speelt Tanya Schaap ook bij Cafe de Los Maestros, een orkest met daarin zowel gevestigde namen uit de Argentijnse muziekwereld als jonge talenten.

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op

De Mattheus Passie muzikaal hertalen naar een stijl die sterk geïnspireerd is op de Argentijnse tango, het is niet het eerste project waar Tanya Schaap zich met haar band Tango Extremo op ‘stort’. Wel is het wellicht het omvangrijkste tot dusverre: al is het maar omdat het stuk van Bach een ongekende melodische rijkdom kent en zeer bekend en gewaardeerd is. In de afgelopen tien jaar zetten zij de tanden in talloze melodieën in net zoveel muzikale genres. Of het nu het Tweede Pianoconcert van Rachmaninoff, Ochi Chornye of een Nederlandstalige klassieker als Meisje van 13 is: voor alledrie geldt dat de band Tango Extremo er in een eigen arrangement een Argentijnse draai aan heeft gegeven! En niet zonder opgemerkt te blijven. Ook dit jaar worden er weer diverse landen aangedaan met zowel de vijfkoppige als de driekoppige bezetting (Trio Tango Extremo).

In de greep van de tango
Tanya Schaap studeert klassiek viool aan het Codarts Conservatorium van Rotterdam als een medestudent haar middels een cassettebandje in contact brengt met de tango. Ze wordt door dat ene bandje als het ware door de muziek gegrepen. Ze besluit zich er verder in te verdiepen. Na afronding van haar studie in Rotterdam vertrekt Tanya Schaap naar Buenos Aires om daar ‘in de leer’ te gaan bij een violist van formaat, Fernando Suarez Paz (de vaste violist van bandoneonist en componist Astor Piazzolla). In die periode zijn niet alleen de fundamenten gelegd voor wat nu dus Tango Extremo is. Ook maakt zij in die periode haar opwachting in het orkest van “Café de Los Maestros”. In dit gezelschap spelen de groten der tango samen met jong en nieuw talent. Een leerzame en ook qua muzikale kennissen een bijzonder nuttige en vruchtbare tijd. En nog altijd maakt Tanya Schaap geregeld haar opwachting bij shows over de gehele wereld.

De bezetting van de band is in de afgelopen jaren enigszins gewijzigd. Momenteel spelen naast Tanya Schaap spelen er nog vier mensen in Tango Extremo: Ben van den Dungen (sopraansaxofoon), Rob van Kreeveld (piano), Oleg Fateev (bandoneon, bayan) en Marc van Rooij (contrabas). Zowel Ben, Rob en Marc hebben de sporen verdiend in de jazzmuziek. Oleg is afkomstig uit Moldavië en heeft zich juist gespecialiseerd in de (Russische en Moldavische) volksmuziek en klassieke werken. Wat ze allen delen is een passie voor de Argentijnse muziek, en dan met nadruk de tango.

Van de band zijn tot op heden zeven albums en één live-dvd verschenen. De in de uitzending genoemde ‘Dr. Bernhard’ verscheen op de plaat Toujours Bizarre (2012). Ochie Chornye is verschenen op de plaat Dama De Blanco uit 2013. Bestellen kan via de webwinkel van JWA Jazz, World & Latin of de platen- en cd-speciaalzaak.

Op 18 april 2014 verschijnt de eerste langspeler van de band FENN, de band van zangeres en percussioniste Fenneke Schouten. De CD, die 18 april in Poppodium Asteriks (en een week later in het Groningse Simplon) wordt gepresenteerd, draagt de naam ‘Bring Me Fire‘. Het is dan, de single Anger in 2013 daargelaten drie jaar geleden dat het publiek nieuw materiaal van FENN te horen kreeg. De EP uit 2011 heeft echter weinig voorspellende waarde voor het nieuwe materiaal. FENN is met Bring Me Fire inmiddels een duo dat bestaat uit zangeres/percussioniste Fenneke Schouten en bassist/toetsenist Frank de Boer en het geluid van de band is (mede daardoor) sterk gewijzigd. Minder samenzang en de arrangementen van de nummers zijn meer geënt op de elektronica.

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op

Waar haalt Fenneke Schouten, als hofleverancier van de muziek in Fenn, de inspiratie vandaan? Het blijken urenlange struinsessies op Youtube, Spotify en Last.FM te zijn. Soms zapt ze van de één naar de andere artiest. Een andere keer blijft ze weer urenlang hangen bij één band of artiest, van wie ze de beats aantrekkelijk vindt, of wanneer ze gebiologeerd raakt door iemands stemgeluid. Deze editie van De platenkast van biedt een fragmentarisch overzicht van vele zoektochten en een breed scala aan stijlen. Van de stoere pop van M.I.A. tot de mediterrane klanken van de Britse Anna Calvi.

Popronde en Grote Prijs van Nederland

Met de lancering van het album Bring Me Fire begint ook het speelschema van de band vol te lopen. De band van Fenneke Schouten en Frank de Boer wordt geselecteerd voor de Popronde in 2014. Met de Popronde speelt FENN op diverse Nederlandse podia. Daarnaast staan ze in 2014 op het Noorderzon Festival in Groningen en het Freeze Festival in de Friese hoofdstad. Daarnaast wordt Fenn geselecteerd als 3voor12 Hollands Nieuwe. In december 2014 staat Fenn ten slotte in de Amsterdamse popkerk Paradiso, tijdens de finale van de Grote Prijs van Nederland.

Na de podcast: Experience (2016)

In december 2016 brengen Fenneke Schouten en Frank de Boer een nieuw nummer uit van FENN. Op Bandcamp en Soundcloud publiceren ze het nummer Experience, dat een voorproefje is van het nieuw te verschijnen album. In 2017 verzorgen ze enkele optredens in het Leeuwardense podium Asteriks, de Supermarkt in Nijmegen en op het Groningse muziek- en theaterfestival Hongerige Wolf.

Meer over Fenn, zoals het tourschema voor de komende tijd, is te zien op hun website. De plaat Bring Me Fire is te bestellen via de bandcamp van Fenneke Schouten.

Het gaat goed met Town of Saints, de band van Harmen Ridderbos (gitarist en zanger), Heta Salkolahti (violiste en zangeres) en (sinds 2013) Sietse Ros (op drumstel). Vlak voor het verschijnen van de tweede single ‘Stand Up’ van de plaat Something To Fight With en het aanvangen van de clubtour van Town of Saints duiken we in de muziekcollectie van Harmen Ridderbos. Samen gaan we op zoek naar dat wat hem inspireert en drijft. Welk muzikale droom wil Harmen met deze band verwezenlijken?

Om uiteindelijk ook uit te komen bij twee, totaal verschillende andere bands/projecten waar Harmen Ridderbos in speelt: het stampende en absurd-poëtische Electropoëzie en de progressieve-rockband An Ear to the Sky, die recentelijk is omgedoopt tot The Weird Youth of the Animal Kingdom. Daarnaast komt het Melodica-festival aan bod, een soort reizend muziekfestival dat al in diverse steden wordt georganiseerd. Harmen Ridderbos organiseert dit jaar de tweede keer de Groningse editie.

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op

Harmen Ridderbos (1985) speelt van kinds af aan voornamelijk klassieke muziek en jazz op de piano. Dat verandert als hij op zijn vijftiende een periode veel rockmuziek luistert. Dat is het moment dat hij de elektrische gitaar begint te spelen en doet dat ook in diverse bandjes, die voornamelijk rock spelen. Zo vormt hij samen met Sander Boonstra, Anne de Vries en Teake Damstra de band The Wubbo’s, die niet vast te pinnen is op één bepaald genre. Later, in 2008, verschijnt daarvan overigens nog een demo met de welluidende titel ‘Songs That Sound Good In Your Bathroom’.

Akoestisch

Intussen druppelt er ook wat rustigere muziek binnen bij Harmens muzikale voorkeur. Dat laat hem niet ongeroerd: de treffende nummers van Damien Rice doen Harmen Ridderbos besluiten om ook eens de akoestische gitaar op te pakken om nummers te schrijven. Zo vormt hij de interesse voor de meer op volksmuziek gerichte muziekstromingen.

Electropoëzie

Als hij in de jaren ’00 naar het Prins Clausconservatorium in Groningen gaat om daar te studeren voor Docent Muziek, komt hij in contact met veel verschillende muzikanten met ook een zeer uiteenlopende voorkeur in muziekstijlen. Dat is ook te merken in de projecten die hij (solo of met anderen) start. Zijn soloproject Timocreon resulteert in materiaal dat enerzijds de (gitaar)popmuziek beslaat en anderzijds heel erg elektronisch is. Een ander project is Electropoëzie. Hier verzorgt Harmen Ridderbos als De Ridderbaas de beats/productie en Hans Hoeverloo (pseudoniem) schrijft en declameert de tamelijk absurde, maar intrigerende teksten. In 2010 verschijnt het opmerkelijke album Electrotechniek.

Muziek dichtbij het publiek brengen

Ook vormt hij de band An Ear to the Sky, samen met Martin Zant, Marijn Oldenburg en Sietse Ros. De opnames voor het debuut The Extinction of Pie Fish zijn gereed als Harmen Ridderbos in 2010 een week lang een internationale songwriterworkshop volgt in een Oostenrijkse blokhut. Een zeer leerzame week, waar hij diverse inspirerende mensen leert kennen.

Onder hen: Heta Salkolahti, een violiste en zangeres die bedreven is in de traditionele Finse volksmuziek. Daarnaast experimenteert ze echter ook graag met haar instrument. Zo treedt ze regelmatig solo op, waarbij ze de mogelijkheden van loops goed benut. Ze blijken dezelfde passie en bewondering te hebben voor muziek. Ook delen ze de visie dat je muziek dichtbij je publiek moet brengen en waar mogelijk je publiek moet meenemen in de nummers die je speelt. Een vorm waar dat optimaal tot uiting komt is het straatmuzikantschap. Samen reizen ze enkele Europese steden (waaronder Berlijn, Parijs, Budapest) af en spelen er vele malen op pleinen en straten.

Town of Saints

Deze optredens resulteren in een nieuwe band, die hij samen met Heta vormt: Town of Saints. De rest is ‘geschiedenis’: tientallen optredens in binnen- en buitenland. Tot op heden verschijnen er al twee albums en een liveplaat. Het tweede werk, Something To Fight With, verschijnt in 2013 bij het Utrechtse kwaliteitslabel Snowstar Records. Dat album is in januari 2014 3FM Album van de Maand. De band wordt door deze zender genomineerd voor twee 3FM Awards: die voor “Serious Talent” en beste alternatieve act van 2013. In de loop van 2014 zullen er nog twee singles verschijnen, waarvan de eerste dus Stand Up is.

The Weird Youth

Door de drukte rondom is de activiteit rondom An Ear to the Sky op een lager vuurtje gezet. Na een adempauze van twee jaar waarin mondjesmaat werd gewerkt aan de mixage en mastering van nummers. Inmiddels heet de band dus The Weird Youth of the Animal Kingdom. Het uitbrengen van een EP met het eerste materiaal is gepland voor de zomer van 2014. Daarnaast willen Hans Hoevenaars en Harmen Ridderbos ook graag weer een paar keer op het podium staan met Electropoëzie. Die wens wordt uiteindelijk vervuld in 2016. Tijdens de diverse clubtours van Town of Saints worden ze onder meer ondersteund door bands als Spring Offensive (uit het Verenigd Koninkrijk) en (Stefan) Honig (Duitsland).

Verder lezen en luisteren

Kijk voor meer over Town of Saints en het tourschema op hun website, De eerdere platen en cd’s zijn verkrijgbaar bij de platen- en cd-speciaalzaak en digitaal via Bandcamp. In 2016 verschijnt de nieuwe dubbelaar van Town of Saints, A Place Like This, bij het label Snowstar Records, verkrijgbaar bij je favoriete platenzaak of op het internet. April 2017 komt ook Electropoëzie met nieuw werk. Eind 2016 en begin 2017 verschijnen van het nieuwe album al de singles Olifanten en Boodschappenlijstje, te beluisteren op de Bandcamp-site van het duo.

Foto: Tijmen Hobbel // Studio Brainbow (www.studiobrainbow.com)

Niek Hofstetter richt in 2005 samen met Tsjalling Venema en Koen ter Heegde het platenlabel Subroutine Records op. Van meet af aan is duidelijk dat zij de scherpe randjes van de Nederlandse rockmuziek zullen vastleggen. Maar dat niet alleen: Subroutine Records organiseert ook veel evenementen. Tijdens Eurosonic Noorderslag is dat wat nu The Sound Of Young Holland heet, onder meer in de Ierse pub O’Cailleigh te Groningen. Voor dit alternatieve showcasefestival werken ze verder samen met het Groninger collectief Lepel Concerts.

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op

De eerste acht jaar Subroutine Records

In de eerste jaren verschijnt de muziek van Awkward I, The Sugarettes en Vox Von Braun bij het label. Het uitbrengen van sampler #2 in januari 2008 luidt een nieuwe periode in voor Subroutine Records. Waar het aantal uitgaven per jaar van Subroutine Records in 2005-2007 op één hand te tellen is, heb je daar voor 2008 reeds twee handen voor nodig. In dat jaar verscheen onder andere de eerste van indiewaveband AC Berkheimer en de eerste langspeler van postpunkband Vox Von Braun. Inmiddels bestaat Subroutine ruim acht jaar en is het de vijftig uitgaves gepasseerd. Een resultaat waar Niek Hofstetter zeer mee in zijn nopjes is.

Niek ontmoet Tsjalling en Koen

Niek Hofstetter groeide op in een kleine plaats in Groningen. De dichtstbijzijnde platenzaak was twintig kilometer verderop gevestigd en bood met het assortiment van een gemiddelde Free Record Shop nog weinig soelaas. Hij ontdekt de alternatieve muzikale stromingen via radioshows van de VPRO en de terugkerende bezoeken aan de Groningse platenspeciaalzaak Elpee.
Groningen is ook de stad waar hij gaat studeren. Tijdens zijn studie Geschiedenis ontmoet hij Tsjalling Venema en Koen ter Heegde, beide studenten Kunst en kunstbeleid in de Vera in Groningen. Ze blijken een gedeelde interesse voor muziek te hebben. Ook vinden ze alledrie dat veel muziek onterecht onderbelicht blijft. Dan ontstaat het idee voor een eigen label, waarmee ze artiesten op weg willen helpen. Hun oog valt op acts als awkward i (Djurre de Haan, die al een indrukwekkende livereputatie heeft), Vox von Braun en De Nieuwe Vrolijkheid. Al gauw komen daar artiesten bij van buiten Groningen, zoals AC Berkheimer, The Sugarettes, Space Siren, Skipper en The Very Sexuals.

Toegenomen aantal uitgaven per jaar

Dat het aantal uitgaven van Subroutine zo sterk is toegenomen met het klimmen van de jaren is volgens Niek Hofstetter niet alleen het gevolg van het feit dat ze met de uitgebrachte werken een goede naam hebben gevestigd. Of dat Niek Hofstetter en Koen ter Heegde ook vaker in de Nederlandse zalen te vinden zijn. ‘Wat het verschil wellicht wel maakt is de klasse van de Nederlandse muziekscene van de laatste jaren. Bands worden beter en beter. Dat is geen grap. Maar wel een oorzaak voor onze drukke release-agenda.’

Meer informatie over Subroutine en de avonden die ze verspreid over Nederland organiseren is te vinden op www.subroutine.nl

Bart Hoevenaars is een zanger-gitarist uit Rotterdam. Na jaren intensief te hebben getourd met zijn voormalige rockband Mono, werkt hij in de loop der jaren zijn soloproject ‘Sir Ian‘ uit. In 2011 brengt hij zijn eerste album uit als Sir Ian: Apathology. Voor deze plaat neemt hij alles voor zijn rekening: van het inspelen van alle partijen tot de productie. Op zaterdag 18 januari 2014 verschijnt het tweede album van Sir Ian, Sir Ian II geheten. Deze plaat, opgenomen in de studio van zijn broer Jos Hoevenaars (o.a. The New Earth Group), bevat naast Bart Hoevenaars eigen gitaarspel en zang de bijdragen van diverse bevriende muzikanten. Veelal muzikanten met wie hij in de afgelopen jaren (soms intensief) mee heeft samengewerkt.

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op

Sir Ian II

Voor de opvolger van Apathology, Sir Ian II, schrijft Bart Hoevenaars wederom alle nummers. Voor de uitwerking ervan laat hij echter meer dan voorheen over aan andere muzikanten. Onder hen zijn toetsenist Mink Steekelenburg (Half Way Station), Cary Da Costa (voormalig lid van El Pino & The Volunteers) op lapsteel, Auke Triesschijn (Mark Lotterman) op alt-viool en Efe Erdem (Hipnotik Orchestra) op trombone. Een en ander resulteert in een prettige luisterplaat, met in totaal acht nummers waarop melancholie nog altijd de boventoon voert. Mede door de productie is het echter toch een veel lichtere plaat geworden dan zijn voorganger Apathology.

Fuck the Writer en theaterwerk

Het feit dat Bart Hoevenaars voor de opname van deze plaat de samenwerking heeft gezocht met andere muzikanten komt niet uit de lucht vallen. In de afgelopen jaren heeft Bart al intensief samengewerkt met andere muzikanten als Emil van Steenwijk (Fuck the Writer). Ook schrijft hij samen met zanger/gitarist/toetsenist Roald van Oosten (Caesar/Ghost Trucker) samen muziek voor het theater. En dat is nieuw voor Bart Hoevenaars, die in de tijd van Mono met compleet uitgewerkte nummers naar de oefenruimte ging.

De plaat Sir Ian II wordt geheel in eigen beheer uitgegeven en verschijnt ook op vinyl. Voor de vinyluitgave voerde Bart Hoevenaars een succesvolle Voordekunst-campagne. De plaat kan tot 18 januari nog via Voordekunst en de Sir Ian-bandcamp worden voorbesteld. Daarna ligt Sir Ian II bij de betere platen- en cd-speciaalzaak.

Cedric Muyres is een echte regelaar. Toen zijn toenmalige punkrockband Go Ape! in 2003 een langspeler uit wilde brengen, was het voor hem dan ook logisch dat dat op een eigen label zou worden uitgebracht. Half december werd de cd, Picture Beautiful, ten doop gehouden onder de vlag van het eigen label Snowstar Records. De band stopte na zo’n 100 shows in 2006 met touren, maar het label leeft, onder aanvoering van Cedric Muyres, nog altijd voort. Al is het niet meer de Limburgse punkrock en metal dat de klok slaat. Vanaf 2008 maakt de indiepop en americana hun opwachting in de stal van Snowstar met Grapes of Grain en The Subhuman. De stal van Snowstar Records omvat tegenwoordig zo’n 11 artiesten/bands, waaronder I Am Oak, Broeder Dieleman, Town of Saints en Kim Janssen. Naast platenbaas is Cedric Muyres ook manager van een aantal formaties, zoals poprockgroep Kensington en danceformatie Nobody Beats The Drum.

Sla dit audiobestand in op jouw toestel: klik hieronder op

Jubileumfeest tienjarig bestaan Snowstar Records

Inmiddels is het alweer tien jaar geleden dat Snowstar Records het levenslicht zag. Op 13 december organiseert Snowstar een jubileumfeest in Tivoli Oudegracht in Utrecht. Onder meer Town of Saints, Herrek, I Am Oak en broeder Dieleman betreden het podium. I Am Oak presenteert er het nieuwe album dat in januari 2014 uit zal komen. Verder zal er een bijzonder kleinschalige luistersessie gehouden worden, voorafgaand aan het Snowstar-feest. Het gaat om een sessie voor twee keer twintig man publiek, van het nieuwe project van Stefan Breuer (bassist bij I Am Oak). Met The World Of Dust, de opvolger van The Subhuman komt hij met een plaat vol progressieve popmuziek, getiteld Bhava. Bhava wordt uitgebracht met een mooi vormgegeven boek in een oplage van maar 200 stuks. En als dat nog niet exclusief genoeg is, wordt de luistersessie gehouden in een verborgen ruimte in Tivoli Oudegracht, waar normaal gesproken niemand komt.

Broeder Dieleman en Town of Saints

Het label van Cedric Muyres begint goed op stoom te komen. Met de recentste toevoegingen van onder andere broeder Dieleman en Town of Saints lijkt het een mooie toekomst te gaan worden voor Snowstar Records. Maar dat zou natuurlijk geen toekomst zijn als niet gewoon thuis lekker plaatjes kunnen worden gedraaid. Wat dat aangaat in deze uitzending alvast een schot voor de boeg met deze dwarsdoorsnede van de platenkast van… Cedric Muyres.